Grote Zwitser reu Bob (28-08-2010) - update 2

Publicatiedatum: 08-01-2013

Het is inmiddels al weer 3 maanden geleden dat Bob via onze stichting in de noodopvang werd opgenomen en dus is het de hoogste tijd voor een update. Er is ook het nodige nieuws te melden, al is dit helaas niet allemaal even positief. Betty Sikkema, die Bob voor onze stichting opvangt, vertelt:

"Na de eerste ervaringen, die toch een stuk positiever waren dan het beeld dat wij van Bob hadden op basis van het aanmeldingsformulier en de gesprekken met zijn vorige eigenaren, hun dierenarts en de gedragsdeskundige die er bij betrokken is geweest, is de ontwikkeling van Bob eigenlijk al heel snel gestagneerd. Bob voelt zich inmiddels prima thuis in mijn roedel, maar zijn leervermogen lijkt erg beperkt te zijn. Dit komt bijvoorbeeld tot uiting in het eindeloos moeten herhalen van commando's, terwijl Bob je met een blanco blik blijft aankijken. Ook het leervermogen en de opgedane ervaringen op het gebied van sociaal gedrag lijken erg beperkt te zijn, Bob zoekt keer op keer de uitdaging op met Balou – mijn eigen jongste Appenzeller, die verre van stabiel is – en hoewel hij inmiddels weet dat ik dat niet accepteer en dat het tot schermutselingen kan leiden, blijft hij tóch doorgaan. Het heeft inmiddels tot een aantal conflicten geleid, maar ook daaruit trekt Bob helaas geen leerervaringen. Met Bhodi, de Appenzeller reu die ook bij mij in de opvang zit, gaat het daarentegen prima. Maar Bhodi is dan ook een zeer evenwichtige reu, die in staat is om veel van Bob z'n uitdagingen te negeren. Balou kan dat, als gevolg van zijn eigen gedragsproblemen, helaas niet. Daarnaast is eigenlijk al direct duidelijk geworden dat Bob het moeilijk vindt om alleen te blijven. Bij zijn vorige eigenaren was dat nooit een probleem, maar de herplaatsing heeft hem op dat gebied onzeker gemaakt en hij vindt het nu moeilijk om alleen te moeten blijven, zelfs wanneer dat in gezelschap van de andere honden is. Hij hangt heel erg aan mij.”

Deze ervaringen hebben er voor ons als stichting toe geleid dat we Bob alleen zullen plaatsen bij een andere hond, indien er voldoende zekerheid is dat dit een zeer stabiele, evenwichtige hond betreft. Ook zal de nieuwe eigenaar over extra vaardigheden moeten beschikken, naast voldoende inzicht in hondengedrag en ervaring met Grote Zwitsers, is een omvangrijke dosis geduld een vereiste. Evenals een woon/werksituatie waarbij men veel thuis kan zijn.

Hoewel deze extra voorwaarden de plaatsing van Bob wat lastiger zullen maken, kwam de – voor ons als stichting – meest complicerende factor op zondag 16 december 2012 als donderslag bij een voor Bob op dat moment nog vrij heldere hemel: die middag heeft Bob namelijk een epileptische aanval gehad. Betty vertelt hierover:

“Dat epilepsie binnen het ras voor aanzienlijke problemen zorgt, was ons uiteraard bekend. Mijn vorige Grote Zwitser Floris heeft bij zijn eerste eigenaren ook drie maal een epileptische aanval gehad, maar in de tijd dat hij bij mij was, is hij gelukkig aanvalsvrij gebleven. Hoewel ik dus nog nooit een epileptische aanval had meegemaakt, herken je zoiets meteen. Dat het geen prettige ervaring is, zal ik niemand hoeven uitleggen. De aanval duurde gelukkig maar kort, maar het was wel een 'complete' aanval (grand mal). Bob stond al snel weer op z'n poten, aanvankelijk heel instabiel, maar hij herstelde snel. Wel was hij zichtbaar erg vermoeid.

Vanaf het moment van de aanval heeft Bob, die het toch al erg moeilijk vond wanneer ik weg ging, met name 's nachts overmatige verlatingsangst ontwikkeld. Alleen beneden in de hal slapen, zelfs met het gezelschap van Appenzeller reu Bhodi er bij, ging niet meer en leidde tot lange, onbedaarlijke huilpartijen 's nachts. In overleg met de dierenarts is toen besloten om een volgende aanval niet af te wachten, maar Bob direct op medicatie te zetten.”

Een hond met epilepsie kan, indien de medicatie goed aanslaat en de bloedspiegel zich heeft gestabiliseerd op de gewenste waarden, tussen de aanvallen door een goed en hondwaardig leven leiden. En uiteraard is er de hoop dat door de medicatie de aanvallen zolang mogelijk – liefst definitief – uitblijven. Toch begrijpen we dat niet iedereen bewust de keuze wil maken voor een hond met deze ziekte, die een behoorlijke impact heeft op het leven van de eigenaar/eigenaren. Op dit moment achten we Bob ook niet plaatsbaar, omdat de aanval pas zeer recent heeft plaatsgevonden en Bob nog in de opstartfase van zijn medische behandeling zit. In de komende tijd zal moeten blijken in hoeverre Bob zich stabiliseert en of we daarna weer met hem aan zijn gedrag kunnen gaan werken.

“Om het beeld van Bob niet volledig te laten overschaduwen door de gebeurtenissen van de afgelopen weken, wil ik graag nog vermelden dat Bob eigenlijk een hele lieve, zachte hond is, die ook heel veel dingen wél kan”, geeft Betty aan. “Zo is het ontvangen van bezoek bijvoorbeeld helemaal geen probleem meer en heb ik Bob kunnen meenemen naar een activiteit waar veel vreeemde mensen én vreemde honden aanwezig waren. Ook het bezoek aan de dierenarts, eind oktober, verliep heel positief. Op dit moment hebben de negatieve ervaringen helaas de overhand, maar ik hoop van harte dat we de epilepsie in de greep kunnen houden en dat we Bob, zodra hij weer is gestabiliseerd, toch nog een geweldig hondenleven kunnen gaan bieden. Zolang hij bij mij verblijft zal ik daar in ieder geval voor vechten!

Het is overigens niet alleen kommer en kwel hoor, met 'mijn' Bobbertje. Zo heeft hij de gewoonte om, zodra z'n bak bijna leeg is, 'assistentie' te vragen door op de bak te mopperen. Zo'n verschuivende bak waar je halsband steeds tegenaan tingelt is ook helemaal niet handig. Het laatste beetje doen we dus altijd heel knus samen. En als hij dan z'n bak leeg heeft, laat hij een heerlijke dikke boer...... Ik kan er niks aan doen, maar vind het stiekem leuk..... een maaltijd is voor Bob gewoon niet compleet als 'ie niet met een boer wordt afgesloten. Duidelijke taal, toch? Verder staat hij in z'n lompe enthousiasme soms zo ineens met z'n voorpoten om m'n middel. Of, als we in de auto zitten, ligt er ineens een grote poot op m'n schouder. Heeft niks te maken met bewust tonen van affectie, maar is gewoon 'mijn' grote lompe Bobbertje die met z'n poten aan het goochelen is. Het zijn de kleine dingen die het doen! En juist die kleine dingen ben je nodig om met zo'n groot vraagteken te kunnen blijven omgaan. De dalen zijn diep, maar dat maakt de kleine genietmomentjes des te waardevoller!

Uiteraard houden wij u op de hoogte van de verdere ontwikkelingen rondom Bob. Mocht u zelf ervaring hebben met epilepsie, dan horen wij dat natuurlijk graag. Er is veel informatie beschikbaar op internet, maar ervaringen uit de eerste hand zijn toch het meest waardevol. Schroom dus niet om ons te benaderen, wanneer u adviezen heeft. En..... mocht u dankzij uw ervaringen met epilepsie Bob in de toekomst een goeie plek kunnen bieden, aarzel dan niet om contact met ons op te nemen!

Doneerbutton

Sinds het overlijden van Bob is het niet meer mogelijk om voor hem donaties te doen.